Choroba POChP – objawy, które powinny Cię zaniepokoić

Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc jest trzecią najczęstszą przyczyną umieralności według klasyfikacji Światowej Organizacji Zdrowia. Szacunkowo choruje około 380 milionów ludzi na świecie, z czego tylko w Polsce około 2 milionów. Objawy choroby POChP nie zawsze są na tyle czytelne, że skłaniają do szybkiej wizyty u lekarza. Z kolei późna diagnostyka komplikuje leczenie i obniża skuteczność terapii. Dowiedz się, jakie są najczęstsze objawy tej choroby i sprawdź, co należy zrobić, gdy je u siebie zauważysz.

Czym jest POChP?

POChP, czyli Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc, to choroba, której nie można wyleczyć. Jest wywołana stanem zapalnym w układzie oddechowym skutkującym nieodwracalnym uszkodzeniem dróg oddechowych i płuc. To z kolei prowadzi do niedotlenienia organizmu i zaburzenia podstawowych funkcji życiowych.

Współczesna medycyna klasyfikuje Przewlekłą Obturacyjną Chorobę Płuc jako chorobę ogólnoustrojową. Mogą jej towarzyszyć także inne schorzenia, w tym osteoporoza, cukrzyca, rak płuca, nadciśnienie tętnicze, choroba niedokrwienna serca, choroba tętnic obwodowych, zaburzenia rytmu serca, zespół metaboliczny, rozstrzenie oskrzeli czy refluks żołądkowo-przełykowy.

Konsekwencje POChP

Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc może mieć bardzo negatywny wpływ na codzienne funkcjonowanie chorej osoby, a w zaawansowanym stadium (i przy zaniechaniu leczenia) także prowadzić do życiowej niesamodzielności. Warto podkreślić, że POChP jest częstą przyczyną inwalidztwa i uzależnienia się od pomocy innych.

Kto choruje na POChP?

POChP to wciąż w głównej mierze choroba osób palących wyroby tytoniowe – również biernie. Każdy, kto pali lub palił np. papierosy, ma powyżej 40 lat i obserwuje u siebie takie objawy jak przewlekły kaszel, duszność czy ciągłe zmęczenie, powinien zgłosić się do lekarza pierwszego kontaktu i – jeśli istnieje takie uzasadnienie – poddać się szczegółowej diagnostyce.

Stan zapalny w układzie oddechowym jest konsekwencją ekspozycji na szkodliwe czynniki środowiskowe – nie tylko dym tytoniowy, ale także zanieczyszczenie powietrza (m.in. pyły i gazy). Stąd POChP diagnozuje się również u osób, które nigdy nie paliły, natomiast są narażone na takie czynniki z tytułu wykonywanej profesji. Można tutaj wymienić m.in. górników, hutników, metalurgów, pracowników zakładów chemicznych, operatorów maszyn budowlanych, kosmetyczki, sprzątaczki czy rolników.

Podstawowe objawy choroby POChP

Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc może przez lata rozwijać się bez żadnych niepokojących objawów. Z kolei te symptomy, które mogą wskazywać na chorobę, często są bagatelizowane.

Dlatego ważne jest, aby osoby znajdujące się w opisanych wcześniej grupach ryzyka POChP nie lekceważyły nawet z pozoru niegroźnych objawów, do których zaliczymy przede wszystkim:

• Przewlekły kaszel – utrzymujący się w ciągu dnia, rano oraz wieczorem.
• Duszność – pojawiająca się w trakcie i po wysiłku fizycznym, a w zaawansowanym stadium choroby także w fazie spoczynkowej.
• Odkrztuszanie plwociny – czyli wydzieliny z płuc, czasem o ropnym charakterze. Jeśli dostrzegasz w plwocinie skrzepy krwi, to pilnie zgłoś się do lekarza.
• Obniżona tolerancja wysiłkowa – zwiększona męczliwość może się pojawiać w trakcie wykonywania nawet prostych i mało wymagających fizycznie czynności, jak spacerowanie, ubieranie się, sprzątanie, wchodzenie po schodach itp.

Więcej o objawach choroby POChP przeczytasz na stronie internetowej https://oddychajmy.pl/podstawowe-objawy/.

Co robić, gdy podejrzewasz u siebie POChP?

Jeśli masz objawy choroby POChP, to nie zwlekaj z wizytą u lekarza rodzinnego. Lekarz przeprowadzi oraz zleci podstawowe badania i na tej podstawie podejmie decyzję, czy konieczna jest specjalistyczna diagnostyka. Jeśli tak, otrzymasz skierowanie do poradni pulmonologicznej. Podstawową metodą diagnozowania POChP jest badanie spirometryczne.

Pomimo tego, że POChP wywołuje nieodwracalne zmiany w drogach oddechowych i płucach, to leczenie tej choroby jest możliwe. W głównej mierze terapia skupia się na łagodzeniu objawów oraz umożliwieniu chorej osobie samodzielnego, relatywnie komfortowego funkcjonowania.